Een huis levensloopbestendig maken is niet alleen iets voor de oude dag. Iedereen kan z’n been breken. Ik benadruk dat al jaren in iedere presentatie die ik geef. En ja hoor, twee weken geleden brak ik zelf mijn onderbeen. Een vervelende breuk op twee plekken tijdens het voorbeiden van een tentoonstelling van Lang zult u wonen. Domme pech. Ik zit nu noodgedwongen thuis en moet me overdag in m’n eentje moet zien te redden. U raadt het al, als adviseur levensloopbestendig wonen was ik hier natuurlijk op voorbereid.
Extra ruimte bij de voordeur voor de rolstoel
Iets roepen en het vervolgens niet doen, zit nou eenmaal niet in mijn karakter. Met het gebroken been gestrekt voor me uit rol ik nu probleemloos door m’n huis. Bij de voordeur kan ik een pirouette draaien. De nis die dienst doet als garderobe zit er namelijk niet voor niets. Juist bij de voordeur heb je altijd wat extra ruimte nodig met een rolstoel of rollator. De badkamer heeft een inloopdouche, de slaapkamer zit op dezelfde verdieping en drempels hebben we niet.
Een levensloopbestendig huis, je ziet er niets van
Voor het geval u denkt dat ik een woonzorgcomplex woon. Nee. Ik heb een loftwoning in een oud industrieel complex in Hengelo. Toen ik hier kwam wonen een jaar geleden, wilde een verslaggever van het regionale dagblad wel eens met eigen ogen zien hoe de woning van de adviseur levensloopbestendig wonen eruit zag. Ik heb hem rondgeleid en alles laten zien. Ook de garderobe met nis waar ik nu zo blij mee ben. Na afloop van het gesprek vroeg de journalist of hij ook een foto mocht laten maken bij het artikel. Natuurlijk, zei ik. De fotograaf kwam langs en ik vroeg hem: “Wat moet je eigenlijk van je collega fotograferen?” De fotograaf las voor: “Hans Engelbertink woont in een levensloopbestendig huis, alleen kun je daar niets van zien.”
Waarom zou je in het donker over de sloffen struikelen?
Dat ene zinnetje vond ik zo veelzeggend. Het is een vooroordeel dat je woning na aanpassingen in een veredeld zorgcomplex verandert. Je ziet er inderdaad niets van. Het zijn aanpassingen die vooral comfortabel en handig zijn. Zo hebben we op onze slaapkamer verlichting onder het bed met een bewegingsmelder. Als ik ’s nachts naar het toilet moet, wordt de vloer automatisch verlicht. Ik ben misschien geen tachtig, maar waarom zou ik het risico lopen dat ik ’s nachts over de sloffen struikel? En waarom plaatsen we zo’n bewegingsmelder voor verlichting wel op de oprit, maar niet op de slaapkamer? Waarom kiezen we voor gladde vloertegels en niet meteen voor anti-slip?
Valpartijen zijn dodelijker dan verkeersongevallen
Sommige dingen zijn niet alleen handig, ze voorkomen ongelukken. Van alle ongevallen zijn valpartijen het dodelijkst. Vergeleken met het aantal verkeersdoden sterven er vier keer zoveel mensen na een valpartij. Ik noem dat soort dingen ook tijdens mijn presentaties. Niet om mensen bang te maken, maar om samen even stil te staan bij de gevaren in onze eigen omgeving. Trappen bijvoorbeeld zijn levensgevaarlijk. Ik kom nog regelmatig trappen tegen zonder leuning. Terwijl mijn advies niet alleen die ene trapleuning is, maar ook een extra binnenleuning. Mocht u een uitglijder maken, dan is het prettig om grip te hebben op een trap. Vaak zijn dit soort onveilige situaties met niet al te kostbare aanpassingen te verhelpen. Want zoals gezegd, een huis levensloopbestendig maken is niet alleen iets voor de oude dag. Iedereen kan z’n been breken.
Hans Engelbertink is als bouwkundig adviseur verbonden aan Lang zult u wonen. Hij adviseert mensen over woningaanpassingen in en om het huis om zo lang mogelijk zelfstandig thuis te wonen. Wilt u ook advies over aanpassingen in uw woning, stel Hans dan een vraag.